Muzeum w więzieniu HAREN w Brukseli

Zaktualizowano 21 grudnia 2022 r. przez pierre

Niezwykłe muzeum w nowym więzieniu pod Brukselą

Jeśli nigdy nie słyszałeś Haren wiedzą, że w tej części Brukseli wkrótce zamieszkają „ Quasi-muzeum„. To rzeczywiście w tej części na północ od Brukseli, że w kierunku dnia nowe więzienie w Brukseli. W Mai 2023, otworzy swoje podwoje dla publiczności z Muzeum

W komunikacie prasowym główna idea zakomunikowany jest „otwartą integracją artystyczną”, tworzeniem powiązań i powiązań w obrębie instytucji więziennej, ale także ze światem zewnętrznym”.

Przez Quasi-muzeum można rozumieć ekspozycję, która będzie stała. Będzie to realizowane z udziałem oczywiście artystów, ale także instytucji artystycznych, mieszkańców HAREN, uczelni” oraz personelu zakładu karnego i więźniów.

Haren, nowe więzienie pod Brukselą

W maju 2023 roku do wioski penitencjarnej Haren dołączy co najmniej 1190 osadzonych. Zostaną one rozłożone na kilka podmiotów

• więzienie dla mężczyzn,
• więzienie dla mężczyzn,
• ośrodek zamknięty dla kobiet,
• ośrodek otwarty dla kobiet,
• ośrodek obserwacyjny,
• centrum psychiatryczno-medyczne.

Ostatecznie to więzienie powinno zastąpić inne, bardziej zniszczone więzienia, takie jak Saint-Gilles, Forest czy Berkendael.

Artystyczny projekt integracyjny, który poszerza horyzonty

Quasi-muzeum ujrzy światło dzienne wraz z otwarciem nowego więzienia Haren. Długoterminowy, projekt artystyczny ma być stymulujący i zawiera inicjatywę, która pasuje do innowacyjnej i nowoczesnej wizji pozbawienia wolności bronionej przez nowe więzienie, skoncentrowanej na godności ludzkiej i reintegracji ze społeczeństwem.

Quasi-muzeum więzienia Haren to a wystawa stała tworzony we współpracy z artystami, instytucjami artystycznymi, uczelniami wyższymi, a także pracownikami więziennictwa, mieszkańcami dzielnicy i samymi więźniami. Znajduje się wewnątrz i wokół więzienia.

Kluczową ideą tego ambitnego projektu jest zatem „otwarta integracja artystyczna”, nawiązywanie powiązań zarówno w obrębie instytucji więziennej, jak i na zewnątrz. Muzeograficzny wynik tych szeroko zakrojonych poszukiwań artystycznych – zwany Quasi-Musée – zostanie zaprezentowany publiczności w kwietniu 2023 r., przy wsparciu instytucji kulturalnych i partnerów, takich jak Kanal-Centre Pompidou (Bruksela), Muzeum Dhondt-Dhaenens (Deurle , niedaleko Gandawy), Le Pavillon (Namur) i Uniwersytet w Hasselt (Limburg). W latach 2023-2026 pogłębiona zostanie interaktywna część tego projektu.

Pracuje in situ, ponownie rezydentuje w Quasi-muzeum

Część tego projektu opiera się na kilku dziełach sztuki stały rozwinął się w więzieniu Haren. Wybór prac jest opisany w następujący sposób, „Każda z prac nawiązuje dialog z fizyczną, historyczną i architektoniczną specyfiką miejsca, bez ograniczeń gatunkowych czy wsparcia. »

Znajdziesz np. ściany graffiti i rzeźby kinetyczne, ale również projekty interaktywne. Prace już powstałe w więzieniu i wokół niego są sygnowane

• Adrien Tirtiaux (B),
• Daems Van Remoortere (B),
• Ief Spincemaille (B),
• ElNino76 (B)
• Bart Lodewijks (Holandia).

Sztuka dla przestrzeni (tak) niezbyt publicznej

Więzienie Haren jest niezwykłe pod wieloma względami. Po pierwsze, mamy do czynienia z nowym podejściem: strażników, kraty i klucze zastępuje strażnik, szkło ochronne i plakietki. „Ale jest też skala” — dodaje Anouk Focquier. „Zakład może pomieścić około 1 osadzonych. Jest to drugi co do wielkości budynek, jaki państwo kiedykolwiek zbudowało w Belgii. »

Budowie budynków rządowych zwykle towarzyszy komisja artystyczna. Artysta Ief Spincemaille, który zrealizował już kilka projektów artystycznych w pozaartystycznych kontekstach (opactwo, więzienie, dzielnica mieszkaniowa, warsztat rowerowy) otrzymał misję stworzenia sztuki dla tego wyjątkowego miejsca. W swoich dotychczasowych projektach nie tylko pokazywał i produkował własne prace, ale także tworzył kontekst współpracy – między innymi twórcami, myślicielami, artystami i mieszkańcami tych miejsc. W Haren też nie będzie działał solo. Opracował koncepcję i nawiązał współpracę z Anouk Focquier z agencji artystycznej Berserk, ekspertem w produkcji i rozpowszechnianiu mniej lub bardziej nomadycznych praktyk artystycznych. Ich współpraca zmaterializowała się w doborze grupy artystów oraz w stale rozwijającym się projekcie artystycznym, który będą kształtować do 2026 roku w dialogu ze wszystkimi zaangażowanymi aktorami – od artystów po instytucje.partnerzy, w tym więźniowie, lokalni mieszkańcy i personel, Państwowa usług i opinii publicznej. Ief Spincemaille i Anouk Focquier podkreślają, że przestrzeń publiczna to nie tylko przestrzeń fizyczna, ale także społeczna i mentalna. Rzeczywistość ta nabiera jeszcze większego znaczenia w kontekście więzienia, które jest przecież bardzo specyficznym typem przestrzeni publicznej.

Ukryte muzeum

Quasi-Museum to także ukryte muzeum. Niektóre prace i projekty w więzieniu są widoczne tylko dla więźniów, którzy w ten sposób mają wyłączny dostęp do dzieł artystycznych. Niektóre prace (jak murale Adriena Tirtiaux) pokazują to, co dzieje się po drugiej stronie muru, w świecie zewnętrznym, niewidocznym dla więźniów. Zewnętrzna ściana więzienia również otrzyma artystyczną obróbkę, ale pozostanie niedostępna dla oczu więźniów. Inne prace z tego quasi-muzeum zostaną wyprodukowane i wystawione organizacjom partnerzy poza obwodem zakładu karnego, a także będzie niewidoczny dla osadzonych. Ta subtelna gra między „widzialnym” a „niewidzialnym” stworzy małe pęknięcia w masywnym więzieniu oddzielającym świat wewnętrzny od świata zewnętrznego.

« Ci, którzy postrzegają zatrzymanie jako działanie regenerujące, a nie represyjne, mogą się tylko cieszyć obecnością odrobiny „zewnętrza” w środowisku więziennym. podsumowuje Ief Spincemaille. A Anouk Focquier podkreśla: „ Świat zewnętrzny jest ostatecznie miejscem, w którym większość osadzonych będzie musiała mieć możliwość reintegracji po odbyciu kary. »

Informacja prasowa.